Υιοθετήσαμε ένα κοριτσάκι 4 ετών — έναν μήνα μετά η σύζυγός μου λέει: «Πρέπει να την επιστρέψουμε»
Η Ελoντί κι εγώ προσπαθούσαμε χρόνια να κάνουμε παιδί. Ύστερα από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες, μου πρότεινε να υιοθετήσουμε. Ήταν η καλύτερη απόφαση της ζωής μας. Μετά από μήνες αναμονής, γνωρίσαμε την Έμιλυ — ένα κοριτσάκι 4 ετών γεμάτο ζωή, που ζούσε από μωρό σε ανάδοχες οικογένειες. Από την πρώτη μας συνάντηση, μας αγκάλιασε και μας φώναξε «μαμά» και «μπαμπά», προτού καν ολοκληρωθεί η υιοθεσία.
Ένα μήνα μετά, φεύγοντας για τη δουλειά, η Έμιλυ έτρεξε κοντά μου, με αγκάλιασε και άρχισε να τρέμει στα χέρια μου.
«Δεν θέλω να με πάρουν»
Έσκυψα στο ύψος της, έκπληκτος. «Ποιοι να σε πάρουν, μικρή μου;»
Τα χείλη της έτρεμαν, τα μάτια της βουρκωμένα. «Δεν θέλω να με πάρουν. Θέλω να μείνω εδώ, με σένα και τη μαμά.»
Ένιωσα παγωμένος. «Κανείς δεν θα σε πάρει, γλυκιά μου», της είπα χαϊδεύοντάς της τα μαλλιά. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε η Ελoντί, χλωμή και σφιγμένη.
«Πρέπει να μιλήσουμε»
Έστειλα την Έμιλυ στο δωμάτιό της, διαβεβαιώνοντάς την πως όλα θα πάνε καλά. Εκείνη έγνεψε και έφυγε.
Όταν έκλεισε η πόρτα, η Ελoντί στράφηκε σε μένα.
«Πρέπει να την επιστρέψουμε»
Έμεινα άφωνος. «Τι;»
Όταν μου εξήγησε το λόγο, έκανα πίσω… Δείτε το στο πρώτο σχόλιο 
Γιατί η σύζυγός του ήθελε να επιστρέψει το υιοθετημένο κοριτσάκι τους μετά από έναν μήνα;
Ο Λουκάς και η Ελoντί υιοθετούν την Έμιλυ
Ο Λουκάς και η Ελoντί υιοθετούν την Έμιλυ, ένα γλυκό κοριτσάκι γεμάτο τρυφερότητα. Ήταν 4 ετών και με το χαμόγελό της κέρδισε αμέσως την καρδιά τους. Την πρώτη μέρα η Έμιλυ χώθηκε στην αγκαλιά του Λουκά, σαν να είχε βρει τον πραγματικό της πατέρα.
Μια επίπονη διαδικασία
Για τον Λουκά, ήταν μια συγκλονιστική στιγμή. Σαν να τους είχε διαλέξει εκείνη. Μετά από μήνες χαρτιά, ελέγχους και αναμονή…
«Είστε σίγουροι;»
Η κοινωνική λειτουργός τούς ρώτησε: «Είστε σίγουροι;» Η Ελoντί απάντησε αμέσως: «Είναι η κόρη μας.» Οι πρώτες μέρες ήταν μαγικές για τους τρεις τους. Έπαιζαν, γελούσαν, το σπίτι έμοιαζε ολοκληρωμένο.
«Θέλω να μείνω εδώ, μπαμπά»
Όμως ένα βράδυ, ο Λουκάς γύρισε εξαντλημένος από τη δουλειά. Η Έμιλυ έτρεξε κλαίγοντας κοντά του. «Θέλω να μείνω εδώ, μπαμπά.» Αυτή η φράση τον τάραξε. Τι εννοούσε; Εκείνη τη στιγμή μπήκε η Ελoντί, με σκληρό ύφος. «Πρέπει να την επιστρέψουμε», είπε ψυχρά.
Η Ελoντί δεν άντεχε άλλο
Είχε φτάσει στα όριά της. Η Έμιλυ έσπαγε πράγματα, λερώνονταν, και κάποια μέρα έχυσε μπογιά πάνω στο νυφικό της Ελoντί. Δεν έβλεπε πια το αθώο παιδί — ένιωθε πως έχανε την ψυχική της ισορροπία.
Ο Λουκάς και η Ελoντί ονειρεύονταν χρόνια να αποκτήσουν παιδί. Μετά από αποβολές και προβλήματα υγείας, αποφάσισαν να υιοθετήσουν.
«Ή εγώ ή εκείνη»
«Είναι χειριστική», συνέχισε η Ελoντί. Ο Λουκάς πάγωσε με τα λόγια της. Είχε ήδη αγαπήσει την Έμιλυ, δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζωή του χωρίς εκείνη. «Ή εγώ ή εκείνη», του είπε.
Ο Λουκάς επέλεξε το κοριτσάκι
Στο τέλος, ο Λουκάς διάλεξε το κοριτσάκι. Αν και αγαπούσε ακόμη την Ελoντί, ήξερε πως έκανε λάθος. Η Ελoντί έφυγε θυμωμένη. Οι επόμενες μέρες ήταν δύσκολες. Η Έμιλυ στενοχωριόταν, δεν καταλάβαινε γιατί εξαφανίστηκε η μαμά. Ο Λουκάς την παρηγορούσε όπως μπορούσε, με στοργή και μικρές κινήσεις.
Η Ελoντί επιστρέφει
Μερικές εβδομάδες αργότερα η Ελoντί επέστρεψε — γεμάτη τύψεις. Ήθελε να διορθώσει τα πάντα και παραδέχτηκε ότι πανικοβλήθηκε. Ο Λουκάς την άκουσε, αλλά ο πόνος ήταν ακόμη φρέσκος. «Δεν εγκατέλειψες μόνο εμένα, Ελoντί. Την παράτησες κι εκείνη», της είπε
Η συμφιλίωση
Πέρασε ένας χρόνος. Η Έμιλυ ακόμη τιναζόταν όταν κάποιος ύψωνε τη φωνή του, όπως έκανε παλιά η Ελoντί. Τότε έσφιγγε το χέρι του Λουκά.
«Δεν θα με αφήσεις ποτέ, έτσι;»
Όμως τώρα γελούσε πιο πολύ, δεν έκλαιγε πια για να κοιμηθεί. Δεν δίσταζε να φωνάξει «μπαμπά». Εκείνο το βράδυ, όταν ο Λουκάς τη σκέπασε, του ψιθύρισε: «Δεν θα με αφήσεις ποτέ, έτσι;» Ο Λουκάς την κράτησε σφιχτά και της απάντησε χαμηλόφωνα: «Ποτέ.»
