«Της κρατούσα το χέρι και της σκούπιζα το στόμα όταν έκλεισε για πάντα τα μάτια…»
Σπάνια βρίσκεις τέτοιους άντρες στις μέρες μας…
Είναι ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος, ευγενικός, καλόκαρδος, με ήθος και αρχές. Κάποτε η ζωή του είχε δώσει τα πάντα, μια όμορφη οικογένεια, μια καλή δουλειά και ήταν πολύ ευτυχισμένος. Δυστυχώς όμως, πριν από έξι χρόνια η ζωή του έπαιξε ένα πολύ άσχημο παιχνίδι… Ο Σταύρος Ιωάννου από το χωριό Σωτήρα της Επαρχίας Αμμοχώστου, αναφέρει στο Ant1.com.cy:
«Γεννήθηκα στις 30/9/1977 στη Σωτήρα και έχω τέσσερα αδέλφια. Είχα όμορφα παιδικά χρόνια γιατί εμείς τότε μεγαλώναμε σ’ έναν κόσμο γεμάτο συναισθήματα, ανεμελιά και παιχνίδι. Ήταν τότε που όλα ήταν απλά και ακίνδυνα. Ο πατέρας μου είναι ιερέας και τις Κυριακές πηγαίναμε πάντα εκκλησία και πάντα είχαμε κοντά μας το Θεό. Τελείωσα το Ξενοδοχειακό τμήμα της Τεχνικής Σχολής και μετά το στρατό έπιασα αμέσως δουλειά. Η ζωή μου άλλαξε το 2001 όταν γνώρισα τη γυναίκα μου. Στην αρχή βρισκόμασταν μόνο τα καλοκαίρια επειδή σπούδαζε, ήταν δασκάλα. Το 2003 αρραβωνιαστήκαμε και το 2004 παντρευτήκαμε.
Ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι, κάναμε όνειρα για το μέλλον και ευχαριστούσαμε το Θεό για κάθε στιγμή μας. Η ευτυχία μας έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν το 2011 αποκτήσαμε ένα κοριτσάκι. Είχαμε όλα όσα χρειάζεται ένας άνθρωπος για να νιώσει πραγματικά ευτυχισμένος, την αγάπη μας, το μωράκι μας, το σπίτι μας. Ξέραμε ότι η ευτυχία, όπως και η αγάπη, είναι ότι πιο φωτεινό και ζεστό μπορεί να νιώσει η ψυχή ενός ανθρώπου.
Ένα χρόνο αργότερα…Όλα άλλαξαν στη ζωή μας, τα όνειρα μας αντικατέστησαν οι φόβοι και χάσαμε τη δύναμή μας… Η γυναίκα μου άρχισε να έχει αιμορραγίες και λίγες μέρες αργότερα, διαγνώστηκε με καρκίνο του τράχηλου της μήτρας. Μας είπαν όμως οι γιατροί ότι όλα θα πάνε καλά και πως θα το ξεπερνούσε. Χαρήκαμε. Κάναμε τις χημειοθεραπείες και αφού όλα πήγαν καλά επέστρεψε πίσω στη δουλειά της και στην όμορφη ζωή μας. Τα όνειρά μας για μια ευτυχισμένη και όμορφη ζωή, όπως αυτή που είχαμε, γεννήθηκαν ξανά και όλα έμοιαζαν όπως και πριν. Δυστυχώς όμως…
Τον Ιούνιο του 2013 είχε έντονους πόνους στο πόδι και δεν μπορούσε να περπατήσει καλά. Πήγαμε για εξετάσεις. Ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί σε όλο της το σώμα. Άρχισε ξανά τις χημειοθεραπείες αλλά αδυνάτησε πάρα πολύ και δεν τις άντεχε. Υπέφερε καθημερινά από φρικτούς πόνους και όλα γινόντουσαν ακόμα πιο δύσκολα. Στις 20 Σεπτεμβρίου έφυγε για πάντα από τη ζωή. Ήταν βράδυ και το ρολόι έδειχνε 8:15. Της κρατούσα το χέρι και της σκούπιζα το στόμα όταν έκλεισε για πάντα τα μάτια. Η γυναίκα που τόσο αγάπησα, που μαζί της έκανα όλα μου τα όνειρα, δεν ήταν πια κοντά μου… Πονούσα πολύ και ξαφνικά δεν υπήρχε τίποτα…
Η κόρη μας ήταν δύο ετών τότε και έψαχνε συνέχεια την μητέρα της, φώναζε δυνατά «μάμα». Πήγα σε ψυχολόγο για να με βοηθήσει σχετικά με το παιδί μου, έπρεπε να ξέρω τι να της πω. Όταν μεγάλωσε έκλαιγε επειδή φοβόταν μήπως πεθάνω και εγώ και μείνει μόνη της. Υπέφερε όταν στο σχολείο ορισμένα παιδιά την κορόιδευαν, της έλεγαν «είσαι ορφανή, δεν έχεις μάμα».
Ευτυχώς δίπλα μου έχω πάντα την μητέρα μου και τις αδελφές μου που με στηρίζουν πάρα πολύ και με βοηθούν με το παιδί μου. Τις ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου! Δεν πάω σχεδόν πουθενά χωρίς την κόρη μου… Είμαστε συνέχεια μαζί. Μαζί μαγειρεύουμε, καθαρίζουμε το σπίτι, πάμε βόλτες στο πάρκο. Προσπαθώ όσο μπορώ να καλύψω το κενό. Τη γυναίκα μου την βλέπω συχνά στα όνειρά μου. Πάντα το ίδιο όνειρο… Τη βλέπω αλλά όταν της φωνάζω εκείνη εξαφανίζεται. Ξέρω όμως ότι μας βλέπει από εκεί ψηλά και καμαρώνει που είμαστε τόσο αγαπημένοι και συνδεδεμένοι.
Μακάρι όλα τα παιδιά αυτής της γης να έχουν πάντα κοντά τους και τους δυο τους γονείς, να μην βιώσουν την ορφάνια, να μην πονέσει ποτέ η ψυχή τους».
πηγη ant1.com.cy
