Κάθε σπίτι και μία ιστορία… Ιστορίες θλίψης, πένθους, πολλών “γιατί;” και άλλες ανακούφισης. Όχι για πολύ όμως, καθώς χάθηκαν τόσα παιδιά, τόσες ψυχές. Σφίγγουν στην αγκαλιά τους τα παιδιά τους, που τελευταία στιγμή δεν μπήκαν στη μοιραία αμαξοστοιχία και κλαίνε από λύπη για τις 57 ψυχές που χάθηκαν στην κοιλάδα των Τεμπών.
Η Χριστίνα Καπετανοπούλου είναι μητέρα φοιτητή και ο γιος της θα έμπαινε στο τρένο που οδήγησε τόσους ανθρώπους στον θάνατο. Τον παρακάλεσαν οι γονείς του να μείνει μαζί τους για το βράδυ και να φύγει την άλλη μέρα. “Μας έκανε το χατίρι” λέει τώρα η μητέρα του που ξεσπά στα social media.
“Θα ήταν το πρώτο του ταξίδι με το τρένο. Θα τον φιλοξενούσαν οι συμφοιτητές του από τη Θεσσαλονίκη και μετά θα έφευγαν όλοι μαζί με το λεωφορείο για τη σχολή τους στην Κομοτηνή. Το αρχικό εισιτήριο θα ήταν για τις 28 Φεβρουαρίου, με το βραδινό τρένο, αλλά τον παρακαλέσαμε με τον πατέρα του να μείνει μαζί μας την Καθαρά Δευτέρα, να φάμε το βράδυ όλοι μαζί με την ησυχία μας και να μην τον τρέχουμε νυχτιάτικα στο σταθμό με τη μπουκιά στο στόμα” αναφέρει η Χριστίνα Καπετανοπούλου σε ανάρτησή της στο Facebook…
“Μας έκανε το χατίρι και άλλαξε γνώμη: Βαγόνι Β, θέση 22, αλλά μία μέρα μετά, την 1η Μαρτίου 2023, με το απογευματινό αυτή τη φορά τρένο.
Δείτε την ανάρτηση:
Το πρωί εκείνης της μέρας, όπως κάθε μέρα, σηκώθηκα, έφτιαξα καφέ, άλλαξα το νερό της Μίκας και γέμισα με κροκέτες το μπολάκι της. Μπήκα να χαζέψω λίγο στα σόσιαλ και έπεσα πάνω στα πρώτα βίντεο από τα Τέμπη.
Άνοιξα την τηλεόραση – δεν βλέπω τηλεόραση και όποτε την ανοίγω είναι πάντα για κακό. Και μετά θυμάμαι ότι άρχισα να παγώνω και να μουδιάζω και να μένω για ώρα μολύβι στον καναπέ. Και μετά να ξεσπάω σε κλάματα. Και μετά να κάνω αψυχολόγητα πράγματα όπως να γεμίζω τάπερ για να τα πάρει το παιδί μαζί του στο ταξίδι!
Τώρα είμαι στο μπαλκόνι και βλέπω τον γιο μου να μπαίνει στο αυτοκίνητο των φίλων του για να κατέβουν όλοι μαζί στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Και σκέφτομαι ότι η χώρα έχει γεμίσει άδειες αγκαλιές, μάνες στα μαύρα, χαμελιές πεσμένες στο χώμα. Και σκέφτομαι ότι τα παιδιά μας τα έχουμε γ@@@@@@. Εάν δεν τα δολοφονούμε, τα παρατάμε εκεί έξω να αγωνίζονται και να παλεύουν ακόμα και για τον αέρα που αναπνέουν. Και το κάνουμε χυδαία, κρύπτομενοι πίσω από εκείνο το “εσείς οι νέοι θα αλλάξετε τον κόσμο”.
Ή με τα παιδιά μας θα είμαστε ή με τους δολοφόνους τους.
Ή με τις μανάδες των δολοφονημένων παιδιών στα Τέμπη και αλλού ή με το κράτος – δολοφόνο.
Από τα σπλάχνα μου βγαίνει λυγμός βαρύς για τα παιδιά που δεν έστειλαν ποτέ απάντηση στο “πάρε με όταν φτάσεις” της μάνας τους και πηχτή, μαύρη κατάρα για τους δολοφόνους τους και όσους τους συγκαλύπτουν”.