Όταν ήμασταν μικροί συνέβαινε αρκετές φορές να παίρνουμε 2-3 φίλους και να πηγαίνουμε για ποτό. Κάποια στιγμή ένας έριχνε την ιδέα: «Πάμε στο τάδε κλαμπ». «Όχι ρε, θα φάμε πόρτα 4 μαντράχαλοι (χρησιμοποιείται η πιο ήπια έκφραση)» έλεγε ένας άλλος. Σε κάθε περίπτωση η προσπάθεια γινόταν και στο τέλος η παρέα είχε να περιγράφει την πόρτα που έφαγε, ή το πως κατάφερε να μπει τελικά στο κλαμπ. Όλα αυτά ισχύουν για απλές καταστάσεις. Το Berghain Club είναι μια κατηγορία μόνο του.
Πρόκειται για ένα κλαμπ στο Βερολίνο που παίζει τέκνο μουσική. Αλλά για να καταφέρεις να βρεθείς μέσα πρέπει να έχεις πάρει cheat ή να είσαι εργαζόμενος. Ή ο ιδιοκτήτης. Και γι΄αυτούς βέβαια αμφιβάλλουμε. Γιατί στην πόρτα υπάρχει ο πιο σκληρός πορτιέρης που έχει γεννήσει το face control. Ο Sven Marquardt είναι αδίστακτος, λέει Όχι πιο πολλές φορές κι από το «Πεινάω» και έχει να μοιραστεί κάμποσες ιστορίες από την πόρτα του Berghain.
Μιλάμε άλλωστε για το πιο διάσημο κλαμπ που έχει οδηγήσει στην δημιουργία forums, όπου οι χρήστες δίνουν τα δικά τους tips για τον κατάλληλο συνδυασμό ρούχων που θα σε βάλει, έστω και με δυσκολία, μέσα στο μαγαζί. Άλλοι λένε ότι τα απλά t-shirt και τα μαύρα τζιν είναι οκ, άλλοι ότι χρειάζεται κάτι περισσότερο, όπως δερμάτινες τιράντες ή μυτερά βραχιόλια του μεταλά. Μάλιστα, υπάρχει και εφαρμογή How to Get In Berghain, όπου υπάρχουν updates για τα ρούχα που φοράει κάθε ένας που μπαίνει, για την ουρά και φυσικά για το τι φοράνε όσοι απορρίπτονται.
Ο Σβεν Μάρκαρντ, βρίσκεται στο μαγαζί από το ξεκίνημα του 12 χρόνια πριν, και στα 52 του εξακολουθεί να βαράει 9ωρες βάρδιες και να τονώνεται τρώγοντας μπανάνες και φρυγανοειδή προϊόντα. Το μότο του είναι «Να είσαι ευγενικός με αυτούς που απορρίπτεις, γιατί μπορεί για σένα να είναι ο χιλιοστός που λες Όχι, αλλά γι΄αυτόν είσαι ο πρώτος που του λέει Όχι».
Ο Σβεν είχε μιλήσει πριν ένα χρόνο στο GQ περιγράφοντας πως είναι να έχει αυτή τη θέση: «Δουλεύω κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο Berghain, που είναι γεμάτο, και τις άλλες μέρες ασχολούμαι με τη φωτογραφία. Από τη φωτογραφία βρέθηκε στα κλαμπ μετά την πτώση του τείχους, όπου υπήρχε ένα μεταδοτικό συναίσθημα ενέργειας και δημιουργίας. Ο αδερφός μου τότε ήταν ανερχόμενος dj ηλεκτρονικής μουσικής και τότε η τέκνο έκανε το μεγάλο της μπαμ, οπότε ήταν αυτός που οργάνωνε τα μεγάλα πάρτι. Οργάνωνε ένα πάρτι σε ένα κατάστημα με παπούτσια και με φώναξε για βοήθεια. Κάπως έτσι ξεκίνησα ως πορτιέρης».
Ο Σβεν εξηγεί ότι το Berghain είναι απόγονος της γκέι σκηνής που αναπτύχθηκε στα 90’s και επομένως αυτό που έχει ως φιλοσοφία όταν δέχεται ή απορρίπτει έναν υποψήφιο πελάτη του μαγαζιού είναι η ποικιλία, η αίσθηση που αποπνέει κάποιος και κατά πόσο φαίνεται να έχει έρθει για να γιορτάσει τη μουσική. Αν είναι γνήσιος club-goer. Όσο για τα patterns του ντυσίματος και του στυλ; Ο Sven υποστηρίζει ότι είναι καθαρά υποκειμενικό το θέμα. «Έχει τύχει να απορρίψουμε άνθρωπο με ένα στυλ και να δεχτούμε έναν άλλο με το ίδιο στυλ».
[reader]