όταν άνοιξαν το φέρετρο, οι παριστάμενοι φρίκαραν

Ο γερμανικός ποιμενικός γάβγιζε στο φέρετρο του αφεντικού του και ποδοπατούσε τα λουλούδια: όταν άνοιξαν το φέρετρο, οι παριστάμενοι φρίκαραν

Η μέρα της κηδείας έφτασε και η νεκρική πομπή προχωρούσε αργά προς το νεκροταφείο. Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ήταν και η οικογένεια του αξιωματικού, με την οποία δεν είχε καμία επαφή για σχεδόν πέντε χρόνια. Είχαν φτάσει από μακριά εκείνο το πρωί. Δίπλα στο φέρετρο τους περίμεναν ήδη οι συνάδελφοί του — στρατιωτικοί με αυστηρές στολές. Και μαζί τους περπατούσε ένας σκύλος — ένας γερμανικός ποιμενικός ονόματι Μαξ (Max), με σκυμμένο κεφάλι και βαρύ βλέμμα.

Ο Μαξ δεν ήταν απλώς ένα κατοικίδιο. Ήταν ο σύντροφος του νεκρού αξιωματικού, ένας σκύλος υπηρεσίας που είχε συμμετάσχει μαζί του σε δεκάδες επιχειρήσεις. Όταν έγινε η ληστεία στην αποθήκη, όπου ο αξιωματικός σκοτώθηκε υπό περίεργες συνθήκες, ο Μαξ ήταν εκεί. Από εκείνη τη μέρα σχεδόν δεν έτρωγε, δεν έπαιζε, απλώς κοιτούσε το κενό και έκλαιγε.

Τώρα καθόταν στα πόδια των στρατιωτών, δίπλα στο φέρετρο που ήταν καλυμμένο με πολύχρωμα λουλούδια. Οι άνθρωποι έκλαιγαν σιωπηλά.

Ξαφνικά, ο Μαξ σηκώθηκε. Τα αυτιά του τεντώθηκαν, η μουσούδα του ακούμπησε στην άκρη του φέρετρου. Μύρισε το καπάκι, μετά τραβήχτηκε απότομα, γρύλισε… και άρχισε να γαβγίζει δυνατά. Δεν ήταν ένα συνηθισμένο γάβγισμα. Οι άνθρωποι ανατρίχιασαν. Μερικοί αξιωματικοί έτρεξαν προς τον σκύλο, νομίζοντας ότι δεν άντεξε τη θλίψη.

— Πάρτε τον από εδώ, — ψιθύρισε μια γυναίκα.

Ο σκύλος τραβιόταν προς το φέρετρο, ούρλιαζε, γρατζουνούσε το ξύλινο καπάκι με τα πόδια του.

Ο διοικητής δίπλα συνοφρυώθηκε. Γνώριζε τον σκύλο. Ο Μαξ δεν γάβγιζε ποτέ χωρίς λόγο.

— Ανοίξτε το φέρετρο, — είπε αποφασιστικά.

— Τι; Γιατί; — διαμαρτυρήθηκαν οι συγγενείς.

— ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΟ.

Όταν το καπάκι σηκώθηκε αργά, απλώθηκε σιγή στο νεκροταφείο. Για μια στιγμή όλοι πάγωσαν… και μετά ακούστηκε μια κραυγή τρόμου.

Συνέχεια στο πρώτο σχόλιο 👇👇

Μέσα στο φέρετρο δεν ήταν ο σωστός άνθρωπος.

Καθόλου. Ξένο πρόσωπο, ξένη στολή, ξένο σώμα. Ήταν κάποιος άλλος.

Ο Μαξ γρύλισε χαμηλόφωνα αλλά με ανακούφιση — δεν ήταν το αφεντικό του. Είχε δίκιο.

Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι έγινε ένα μοιραίο λάθος στο νεκροτομείο: μπέρδεψαν τις ετικέτες. Τα σώματα δύο ανδρών — του αξιωματικού και ενός πολίτη — έφτασαν σχεδόν ταυτόχρονα και στην βιασύνη παρέδωσαν το λάθος σώμα.

Το αληθινό σώμα του αξιωματικού βρέθηκε την επόμενη μέρα σε άλλη αίθουσα. Τάφηκε σωστά — και με τιμές.

Ο Μαξ ήταν μαζί του μέχρι το τέλος.