Ο σκύλος ήταν μικρός, σχεδόν τόσο μεγάλος όσο μια ενήλικη γάτα. Η γούνα του ήταν ακατάστατη και τριχωτή, και όταν βρισκόταν εκεί, ξαπλωμένος στο λάκκο που είχε σκάψει ο ίδιος, θύμιζε περισσότερο μια μικρή αλεπού.
Μόνο που εκείνος δεν είχε χτίσει φράγμα, αλλά… έναν λάκκο. Έναν τάφο.
Ένα καταφύγιο από τον κόσμο που του αρνήθηκε το δικαίωμα στη ζωή. Ο ιδιοκτήτης του τον είχε εγκαταλείψει, και για μέρες δεν είχε φάει, δεν είχε κουνηθεί. Απλώς ξάπλωνε εκεί, βρώμικος, μισοθαμμένος μέσα στη γη.
Στην χωματερή, στην άκρη της πόλης, εκεί που κανείς δεν ενδιαφέρεται αν ένα κουτάβι κρύβεται από τον κόσμο.
Οι άνθρωποι λένε πως οι σκύλοι δεν χάνουν ποτέ την ελπίδα τους. Αλλά μερικές φορές… ακόμη και ένας σκύλος φτάνει σε σημείο να τα παρατήσει.
Η κοπέλα που το βρήκε τελικά λεγόταν Χαϊνάλκα. Ήταν εθελόντρια σε φιλοζωική οργάνωση.
Ήξερε εδώ και καιρό ότι στα καταφύγια δεν υπήρχε χώρος. Τα δωρεάν καταφύγια ήταν γεμάτα, και τα πληρωμένα… γεμίζουν με τα ζώα που κανείς άλλος δεν θέλει.
Το πρωί εκείνης της ημέρας, την πήρε τηλέφωνο ένας φίλος της:
– Άκουσες για το κουτάβι, Χαϊνάλκα; Λένε ότι περιφέρεται γύρω από τη χωματερή. Ή μάλλον… είναι απλώς ξαπλωμένο. Δεν έρχεται κοντά σε κανέναν. Ξαπλώνει μέσα στη γη.
– Το ξέρω, Λάτσι… – απάντησε η Χαϊνάλκα με ήρεμη φωνή. – Αλλά πού να το πάω; Στο σπίτι έχω ήδη τέσσερα σωσμένα σκυλιά. Το νοσοκομείο είναι γεμάτο, και το προσωρινό καταφύγιο επίσης.
– Θα το αφήσεις να πεθάνει εκεί; – ρώτησε ο φίλος της από την άλλη άκρη της γραμμής. Στη φωνή του δεν υπήρχε κατηγορία, μόνο θλίψη.
Μισή ώρα αργότερα, η Χαϊνάλκα ήταν ήδη παρκαρισμένη στην άκρη της χωματερής. Ο άνεμος σήκωνε σκόνη γύρω της καθώς προχωρούσε κουτσαίνοντας μπροστά. Η μυρωδιά του καμένου έμπαινε στα ρουθούνια της και τη δυσκόλευε να ανασάνει.
Γύρω της, τα πουλιά πετούσαν και μερικές φορές άκουγε τις αρουραίους να κινούνται ανάμεσα στους σωρούς σκουπιδιών.
Τότε το είδε.
Ένα μικρό καφέ-μαύρο σημείο. Ένα ακίνητο σώμα, μισοθαμμένο στη γη.
– Είσαι εσύ; – ρώτησε σιγανά, γονατίζοντας. – Είσαι εσύ το μικρό μου… το μικρούλι μου;
Ο σκύλος δεν κουνήθηκε. Δεν κοίταξε πάνω της. Δεν έφυγε, δεν γρύλισε. Απλώς ξάπλωνε εκεί.
Πέρασαν μέρες μέχρι η Χαϊνάλκα να κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Κάθε μέρα επέστρεφε. Έφερνε νερό, λουκάνικα, κονσέρβες για σκύλους. Στην αρχή άφηνε το φαγητό στην άκρη του λάκκου και παρακολουθούσε από απόσταση.
Ο σκύλος δεν έφαγε την πρώτη μέρα, ούτε τη δεύτερη. Την τρίτη μέρα κοίταξε το φαγητό, και την τέταρτη μέρα το πήρε.
Την πέμπτη μέρα, όταν η Χαϊνάλκα πλησίασε, δεν απομακρύνθηκε.
– Είσαι καλό σκυλάκι – της είπε σιγανά. – Ξέρω πως πονάς. Ξέρω πως δεν εμπιστεύεσαι εμάς τους ανθρώπους. Αλλά δεν θα σε αφήσω εδώ.
Όταν τελικά το πήρε στην αγκαλιά της, η Χαϊνάλκα φοβήθηκε.
– Θεέ μου… – ψιθύρισε. – Είσαι τόσο ελαφρύς σαν περιστέρι…
Ο σκύλος ήταν αδύνατος, μόνο δέρμα και κόκαλα. Η γούνα του ήταν μπερδεμένη και η μυρωδιά του ανυπόφορη. Δεν μπορούσες να καταλάβεις αν ήταν αρσενικό ή θηλυκό. Δεν κουνήθηκε. Απλώς υπέμεινε να την σηκώσει.
– Θα σε ονομάσω… – σκέφτηκε η Χαϊνάλκα. – Θα σε λέω… Πιπί.
Ο σκύλος δεν αντέδρασε.
– Με τον καιρό. Ε; Με τον καιρό θα μάθεις να με εμπιστεύεσαι ξανά.
Στην κλινική, ο γιατρός απλώς έγνεψε με το κεφάλι του.
– Χαϊνάλκα, αυτή η σκύλα δεν έχει φάει σωστά για εβδομάδες. Δες τη γούνα της. Η επιδερμίδα της είναι γεμάτη πληγές. Δεν είναι περίεργο που κάθε της κίνηση την πονάει.
– Μπορούμε να τη θανατώσουμε για να την πείραξετε;
– Μπορούμε. Αλλά πρώτα… πρέπει να την εξετάσω. Μπορεί να είναι πολύ αργά.
Η Χαϊνάλκα χάιδευε το κεφάλι του σκύλου ενώ ο γιατρός του έδινε την αναισθητική ένεση.
– Κοιμήσου, Πιπί μου… Από την κόλαση ήρθες, αλλά τώρα ξεκινά κάτι καινούργιο. Στο υπόσχομαι.
Όταν η γούνα έφυγε, η Πιπί έγινε τελικά ορατή. Ένα σκυλί μικρού μεγέθους, περίπου πέντε ετών, αδύνατο αλλά ζωντανό. Ο γιατρός πάλι έγνεψε με το κεφάλι του.
– Πρέπει να αφαιρέσουμε δώδεκα δόντια.
– Πόσα μένουν;
– Έντεκα. Αλλά ούτε αυτά είναι καλά.
– Κάντε το – έγνεψε η Χαϊνάλκα. – Κάντε τα όλα. Όσο υπάρχει ελπίδα, θα πολεμήσουμε.
Μετά από τις εξαγωγές δοντιών ακολούθησαν οι ενέσεις. Το δέρμα του σκύλου είχε αλλεργικές φλεγμονές. Πήρε αντιβιοτικά, αναλγητικά και βιταμίνες. Και φυσικά έγινε ευθανασία, όπως σε όλα τα σωσμένα σκυλιά.
Η Πιπί ακόμα δεν γάβγιζε. Δεν έπαιζε. Απλώς κοιτούσε.
Αλλά πια δεν ήθελε να εξαφανιστεί στη γη. Πια δεν περίμενε το θάνατο.
Αλλά παρακολουθούσε τις κινήσεις της Χαϊνάλκας.
Και αυτό ήταν κάτι.
