Ο 16χρονος Παντελής από τη Φλώρινα έχασε τη ζωή του μετά από τροχαίο με μηχανή και η οικογένειά του πήρε τη γενναία απόφαση να προχωρήσει σε δωρεά οργάνων.
Ο πατέρας του συγκλονίζει…
Στις 29/06 ο 16χρονος Παντελής από την Φλώρινα είχε ένα τροχαίο με τη μηχανή του πατέρα του και μεταφέρθηκε σε πολύ άσχημη κατάσταση στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου της Θεσσαλονίκης, όπου και νοσηλεύτηκε για αρκετές μέρες. Όμως, όταν διαπιστώθηκε από τους γιατρούς ο εγκεφαλικός θάνατος του παιδιού, ο πατέρας του σε συνεννόηση με τον μικρότερο γιο του, πήραν με μεγαλοψυχία τη γενναία απόφαση να προχωρήσουν σε δωρεά οργάνων.
Έτσι, η χειρουργική ομάδα του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης προχώρησε στην αφαίρεση των νεφρών και του ήπατος, ενώ η ομάδα του Ωνάσειου Καρδιοχειρουργικού Κέντρου έκανε τη λήψη της καρδιάς του νεαρού.
Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, οι επεμβάσεις μεταμόσχευσης των νεφρών και της καρδιάς πραγματοποιήθηκαν με επιτυχία, δίνοντας ζωή σε τρεις ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται στο στάδιο της ανάρρωσης.
Την ίδια ημέρα δύο χρόνια «έσβησε» η μητέρα του
Ο πατέρας του 16χρονου, Λάζαρος Τραγιανού, περιγράφοντας στο newsit.gr όλα όσα έγιναν και πως πήρε την απόφαση της δωρεάς οργάνων, συγκλονίζει.
«Το 2021 έχασα τη σύζυγο μου, τη μητέρα των παιδιών μου από λευχαιμία. Έχω δύο αγόρια. Ο ένας, ο 16χρονος, είναι ο Παντελής που χάθηκε και ο άλλος είναι 15 ετών. Ο Παντελής κάθε απόγευμα πήγαινε με το ποδήλατο στον τάφο της μητέρας του και άναβε κερί στη μνήμη της. Οδηγούσε μηχανάκια φίλων ή γνωστών κάπου κάπου το παιδί μου και εκείνη τη μέρα για πρώτη φορά είπε ας οδηγήσω το μηχανάκι το δικό μας, που μόλις είχα πάρει εγώ.
Ήθελε να πάει μέχρι το χωριό να ανάψει το κεράκι του όπως συνήθιζε. Έτσι το πήρε το μηχανάκι και πήγε και μετά σκέφτηκε να πάει στο χωριό να δει κάποιους φίλους του. Το κράνος το φορούσε. Συνάντησε έναν φίλο του 30 μέτρα πριν φτάσει στο χωριό και έβγαλε το κράνος για να του μιλήσει.
Μετά σκέφτηκε πως αφού σχεδόν είχε φτάσει δεν χρειαζόταν να το ξαναβάλει για τόσο μικρή απόσταση. Πηγαίνοντας να βρει λοιπόν τους φίλους του, γλίστρησε στο χώμα που είχε κάτω και έπεσε. Μάλιστα δεν έτρεχε με ταχύτητα. Εκεί είχε ένα παγκάκι και ένα πεζούλι και χτύπησε το κεφάλι του εκεί. Δημιουργήθηκε αιμάτωμα από το χτύπημα και οι βλάβες ήταν πολύ σοβαρές. Το παιδί μου ήταν άτυχο. Και εκείνη η μέρα ήταν η καλύτερη του. Ολόκληρη εκείνη τη μέρα ήταν πολύ πρόσχαρος, έδειχνε πολύ χαρούμενος και ευτυχισμένος. Μας αγκάλιαζε και μας φιλούσε όλους. Μάλιστα, την ίδια μέρα, στις 29 Ιουνίου, δύο χρόνια πριν, είχε φύγει από τη ζωή η μητέρα του. Ίδια ακριβώς ημερομηνία. Ήταν πολύ περίεργο, σαν να ήταν να γίνει αυτό.
Το παιδί μου μεταφέρθηκε αμέσως στο νοσοκομείο στη Φλώρινα. Όμως τα πράγματα δεν ήταν καλά και χρειάστηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου στη Θεσσαλονίκη. Οι γιατροί μου είπαν ότι έπρεπε να προχωρήσουν σε χειρουργείο, όμως με είχαν ενημερώσει ότι το παιδί ήταν σε πολύ σοβαρή κατάσταση. Αφού το χειρουργείο έγινε περιμέναμε, όμως είχαμε καταλάβει ότι δεν θα τα κατάφερνε το παιδί, καθώς ήταν εγκεφαλικά νεκρός. Έτσι σκέφτηκα να μιλήσω με τον μικρό μου γιό για την πιθανότητα να προχωρήσουμε σε δωρεά οργάνων. Του είπα του παιδιού μου χαρακτηριστικά πως ο Παντελής χάθηκε.
Του είπα πως οι γιατροί δεν μας δίνουν ελπίδα και τον ρώτησα αν θα ήθελε με τον θάνατο του αδελφού του να βρουν ζωή άλλοι άνθρωποι ή παιδιά. Αμέσως μου είπε ναι να το κάνουμε. Άλλωστε πλέον είχαμε μείνει οι δυο μας από την οικογένεια μας και αποφάσεις θα έπρεπε να πάρουμε μόνοι μας.
«Το παιδί μου θα ζει μέσα από τους ανθρώπους που έλαβαν τα όργανά του»
Σκέφτηκα πως μέσα από τους ανθρώπους που θα λάβουν τα όργανα, θα ζει και ο Παντελής μας. Είπαμε πως έτσι θα δώσουμε χαρά σε άλλους ανθρώπους. Εμείς μπορεί να πήραμε τη λύπη αλλά θα έχουμε πάρει και κουράγιο μέσα από άλλους ανθρώπους και θα σκεφτόμαστε πως το παιδί ζει μέσα από αυτούς. Οι γιατροί πάλεψαν πολύ να τον κρατήσουν ζωντανό όμως δεν τα κατάφεραν.
Έτσι το πήραμε απόφαση και προχωρήσαμε. Μάλιστα τους παρακάλεσα να μη χαθεί κανένα όργανο. Για να βοηθήσουμε όποιον μπορούσαμε. Μέσα από τον θάνατο του παιδιού μου ήθελα να σωθούν άλλες ζωές. Ίσως αυτός να ήταν ο προορισμός της ζωής του.
«Τόσο ο Παντελής όσο και η γυναίκα μου ήταν πάντα άνθρωποι που ήθελαν να προσφέρουν στους άλλους», καταλήγει.
