Η μητέρα μου είχε γενέθλια, αλλά λόγω δουλειάς το θυμήθηκα μόλις τρεις μέρες αργότερα. Αντί για ένα τηλεφώνημα και μια συγγνώμη, αποφάσισα να πάω προσωπικά στο χωριό και να τη συγχαρώ. Αγόρασα μια μεγάλη ανθοδέσμη και αντί για δώρο, σκέφτηκα να της δώσω χρήματα.
Αλλά όταν έφτασα στο σπίτι της μαμάς, δεν ήταν κανείς εκεί. Χτύπησα επίμονα, αλλά δεν άνοιγε. Το κινητό της ήταν απενεργοποιημένο. Οι χειρότερες σκέψεις άρχισαν να με κατακλύζουν. Κι αν δεν τη δω ποτέ ξανά; Τι είδους γιος είμαι, αν δεν μπορώ ούτε να τηλεφωνήσω στη μητέρα μου;
– Αχ, εσύ τι κάνεις εδώ; – άκουσα ξαφνικά μια πολύ γνώριμη φωνή πίσω μου.
Συνέχεια στο πρώτο σχόλιο 👇👇
Η μαμά μου ήταν τα πάντα για μένα. Όταν παντρεύτηκα την αγαπημένη μου, η μητέρα μου μάς έδωσε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό – πούλησε το μερίδιό της από τη γη και έδωσε τις οικονομίες της. Έτσι καταφέραμε να αγοράσουμε ένα διαμέρισμα στα προάστια του Κιέβου.
Κι έπειτα χάθηκα. Δουλειά, επιχείρηση, λογαριασμοί, πελάτες. Κάποια στιγμή, δεν κατάλαβα καν πως είχαν περάσει τα γενέθλιά της. Το συνειδητοποίησα μόνο τρεις μέρες μετά και ούρλιαξα από απογοήτευση.
Έφυγα αμέσως όπως ήμουν – πήρα μια τεράστια ανθοδέσμη, έβαλα τα χρήματα σε έναν φάκελο και πήγα.
Αλλά το σπίτι ήταν σκοτεινό. Χτύπησα, τηλεφώνησα, παραλίγο να σπάσω την πόρτα.
– Παιδί μου, τι κάνεις εδώ; – άκουσα ξαφνικά πίσω μου.
Γύρισα – η μητέρα μου στεκόταν με μια σακούλα από το παντοπωλείο, από την οποία προεξείχε ένα καρβέλι ψωμί.
– Μαμά! Σε πήρα τηλέφωνο αλλά δεν απαντούσες!
– Α, το κινητό έπεσε στο πηγάδι – είπε αδιάφορα. – Το πήγα για επισκευή… και τι να το κάνω δηλαδή;
– Μαμά, εγώ… ξέχασα τα γενέθλιά σου.
Χαμογέλασε.
– Το πιο σημαντικό είναι ότι ήρθες. Πέρνα μέσα, έχω μια τουρτίτσα, θα βάλουμε ένα τσάι.
Δεν είπε ούτε μία λέξη επίπληξης, ούτε με ρώτησε γιατί το θυμήθηκα τόσο αργά. Μόνο που μου σέρβιρε τσάι και με ρωτούσε για τη γυναίκα μου, τη δουλειά, τη ζωή.
Έβαλα τον φάκελο με τα χρήματα στην τσάντα της χωρίς να το δει.
Όταν έφευγα, μου κούναγε το χέρι από τη βεράντα, κι εκείνη τη στιγμή κατάλαβα – όλα όσα έχω, στηρίζονται στους ώμους της.
Και υποσχέθηκα στον εαυτό μου: από τώρα και στο εξής, αυτοί οι ώμοι θα ξεκουράζονται.
