Η κόρη μου δήλωσε ότι εγώ και ο άντρας μου πρέπει όχι μόνο να πληρώσουμε για τον γάμο της, αλλά και να αγοράσουμε ένα διαμέρισμα για το ζευγάρι.
Εγώ και ο άντρας μου έχουμε κάποιες οικονομίες — 1500 δολάρια. Για εμάς αυτά είναι αρκετά χρήματα, αλλά η κόρη μου είπε:
— Τι ποσό είναι αυτό; Με αυτά δεν μπορείς να οργανώσεις ούτε έναν κανονικό γάμο. Πρέπει ακόμα να μας αγοράσετε και διαμέρισμα!
Εγώ μπερδεύτηκα:
— Που να βρούμε τόσα χρήματα;
— Βρείτε τα! Τι κάνατε όσο εγώ δεν ήμουν εκεί; Έπρεπε να σκεφτείτε το μέλλον μου από την αρχή! Αν δεν μπορείτε, πουλήστε το σπίτι σας.
Άνοιξα το στόμα μου:
— Κοριτσάκι μου, αλλά είναι δύσκολο για εμάς να βρούμε δουλειά…
— Εσείς φταίτε που με κάνατε τόσο αργά. Τώρα δεν είστε χρήσιμοι για τίποτα, ντρέπομαι να βγω μαζί σας, — είπε και βγήκε από το δωμάτιο.
Εγώ και ο άντρας μου ήμασταν πολύ πληγωμένοι από τα λόγια της, αλλά αποφασίσαμε να της δώσουμε ένα μάθημα για την κακομαθημένη κόρη μας.
Αναφέρω τι κάναμε στον σύνδεσμο στα σχόλια 👇 👇
Εγώ και ο άντρας μου παντρευτήκαμε στα 23 μας χρόνια. Στην αρχή ζούσαμε με τους γονείς μου στο χωριό, και μετά, όταν γίναμε 35, χτίσαμε το δικό μας σπίτι και τακτοποιήσαμε την αυλή.
Οι γονείς μου και οι πεθεροί μου πάντα μας πίεζαν:
— Πότε θα μας κάνετε χαρούμενους με εγγόνια;
Και εμείς ονειρευόμασταν παιδιά, αλλά δεν τα καταφέρναμε. Και μόνο όταν γίναμε 39 χρόνων, γεννήθηκε η πολυπόθητη κόρη μας, η Κριστίνα.
Την περιμέναμε τόσο καιρό που προσπαθούσαμε να την κάνουμε ευτυχισμένη σε όλα. Η Κριστίνα ποτέ δεν ήξερε να ακούσει το “όχι”.
Παρόλο που ζούσαμε στο χωριό και δουλεύαμε από το πρωί ως το βράδυ, η κόρη μας δεν έκανε τίποτα. Μαθήτευε καλά, πέρασε στο πανεπιστήμιο και τώρα είναι στο τρίτο έτος.
Πρόσφατα βρήκε τον αρραβωνιαστικό της και άρχισε να μιλάει για τον γάμο. Εγώ και ο άντρας μου έχουμε κάποιες οικονομίες — 1500 δολάρια. Για εμάς είναι αρκετά χρήματα, αλλά η Κριστίνα είπε:
— Τι ποσό είναι αυτό; Με αυτά δεν μπορείς να οργανώσεις ούτε έναν κανονικό γάμο. Πρέπει ακόμα να μας αγοράσετε και διαμέρισμα!
Εγώ μπερδεύτηκα:
— Που να βρούμε τόσα χρήματα;
— Βρείτε τα! Τι κάνατε όσο εγώ δεν ήμουν εκεί; Έπρεπε να σκεφτείτε το μέλλον μου από την αρχή! Αν δεν μπορείτε, πουλήστε το σπίτι σας.
Άνοιξα το στόμα μου:
— Κοριτσάκι μου, αλλά είναι δύσκολο για εμάς να βρούμε δουλειά…
— Εσείς φταίτε που με κάνατε τόσο αργά. Τώρα δεν είστε χρήσιμοι για τίποτα, ντρέπομαι να βγω μαζί σας, — είπε και βγήκε από το δωμάτιο.
Εγώ και ο άντρας μου καθίσαμε σιωπηλοί. Ένα σφιχτό μαχαίρι πόνου και συναισθημάτων μας έτρωγε. Πώς μπορεί το παιδί μας να λέει τέτοια πράγματα; Αφού πάντα προσπαθούσαμε για αυτήν…
Και τότε ο άντρας μου είπε ήσυχα αλλά με αποφασιστικότητα:
— Λοιπόν, Κριστίνα. Δεν θα πουλήσουμε το σπίτι και δεν θα ψάξουμε χρήματα για εσένα. Αν θέλεις έναν μεγάλο γάμο και διαμέρισμα, κέρδισέ τα μόνη σου. Σου δώσαμε εκπαίδευση, είσαι έξυπνη, φιλόδοξη, μπορείς να κάνεις τα πάντα.
Η Κριστίνα σηκώθηκε ξαφνικά:
— Τι, μας εγκαταλείπετε;
— Όχι, — απάντησα εγώ. — Σ’ αγαπάμε πολύ. Αλλά μεγάλωσες και πρέπει να μάθεις να κάνεις κάτι μόνη σου, όχι μόνο να ζητάς.
Η κόρη μας έκλεισε την πόρτα. Πέρασε καιρός χωρίς να μας καλέσει. Ανησυχούσαμε, αλλά δεν προσπαθήσαμε να επικοινωνήσουμε πρώτοι. Και μετά από μερικούς μήνες ήρθε από μόνη της.
— Μαμά, μπαμπά… — είπε διστακτικά. — Βρήκα δουλειά. Φυσικά, δεν είναι αυτό που ονειρευόμουν, αλλά τώρα καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να κερδίσεις χρήματα.
Έκανε μια παύση και μας αγκάλιασε:
— Συγχωρέστε με. Ήμουν τελείως λάθος…
Χαμογελάσαμε. Τελικά η κόρη μας κατάλαβε ότι η αγάπη των γονιών δεν είναι το πορτοφόλι με τα χρήματα, αλλά η φροντίδα, η υποστήριξη και η ανατροφή.
Τώρα η Κριστίνα μαζεύει χρήματα για τον γάμο της, και εμείς τη βοηθάμε με χαρά. Αλλά τώρα δεν είναι γιατί το χρωστάμε, αλλά γιατί έγινε μια ενήλικη και ευγνώμονη κόρη.
