ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ: Δέσποτα, Κύριε Παντοκράτωρ,ο κτίστης και δημιουργός πάσης κτίσεως,ο ελθών εις αναζήτησιν της σωτηρίας ημών,δέξαι το πνεύμα μου και επάκουσόν μου, Κύριε ο Θεός μου,και δος τοις μνημονεύουσιν του ονόματός μουειρηνικήν βιοτήν και άφεσιν αμαρτιών…
Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των Αγίων μας, αυτών που ζουν στη θριαμβεύουσα Εκκλησία των ουρανών και αυτών που κινούνται ανάμεσά μας στη στρατευομένη Εκκλησία της γης, είναι η προσευχή.
Έζησαν, τράφηκαν και έφυγαν από τον κόσμο αυτόν με την προσευχή.
Ό,τι ήταν η αναπνοή για το σώμα τους ήταν συγχρόνως και η προσευχή για την ψυχή τους.
Γι’ αυτό και τη ζωή τους τη σφράγιζαν πάντοτε με την προσευχή.Αυτό βλέπουμε και στη ζωή της Αγίας Παρασκευής.
Ολόκληρη η ζωή της ήταν μια προσευχή και το μαρτυρικό τέλος της το σφραγίζει πάλι με προσευχή. Προσεύχεται στον Δημιουργό, στον Παντοκράτορα Κύριο να δεχθεί το πνεύμα της: «Δέξαι το πνεύμα μου».
Αυτό μας θυμίζει την κραυγή του Χριστού πάνω στο σταυρό «πάτερ εις χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου».
Η Αγία όμως σ’ αυτή τη σύντομη προσευχή της, που σε άλλα μαρτυρολόγια είναι πιο εκτενής, παρακαλεί το Χριστό και για εκείνους που θα ζητούν την πρεσβεία της και τη μεσιτεία της.
